Με ξέχασες, μα εγώ σε καρτερώ.
Μείναν τα μάτια μου στο αποχαιρέτισμά σου.
Έμεινε ο νους μου στο δικό σου το φευγιό
κι ακόμα ακούω το σβαρνό περπάτημά σου.
Άφησες ίχνη των ποδιών σου στο δρομί
και στη χωματινη αυλή μας, πιο γραμμένα
κι όλο πασχώ να τα φυλάξω απ’ τη βροχή
να παραμείνουν για καιρό αποτυπωμένα.
Δεν τα κατάφερα και σβήστηκαν νωρίς,
σαν και να θέλησες και αυτά να μου τα πάρεις.
Δεν ξημερώθηκαν, αν και τα είδα αποβραδίς.
Ήταν απόψε ένας καιρός σαν μακελάρης.
Τώρα κοιτάζω στο περίπου να τα βρω.
Τα ‘σβησε ο αγέρας ο κακός με περιφρόνια.
Κρυφά περνάει απ’ το δικό μας σπιτικό
κι εγώ έχω ν’ ανασάνω δέκα χρόνια.
Κατερίνα Μακρή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου