"Αποδημητικά Πουλιά": ένα ποίημα από την Πιπίνα Έλλη.

Ποιήμα που αγγίζει ευαίσθητες χορδές!

Αναστενάζω δε μ’ ακούς.
Κι αν κλαίω δε με βλέπεις.
Τι σαν πονώ ή σε ζητώ;
Μακριά μου πάντα στέκεις!

Το σώμα μου φυλάκισα
δεσμώτη της ψυχής μου
που τεμαχίστηκε στα δυο
απάνω στη φυγή μου!

Στον ύπνο γίνεσαι όνειρο,
στο ξύπνιο μου κουβέντα,
μαραίνεις κάθε μου στιγμή…
Αλοίμονο σε μένα!

Βιάζομαι πίσω, κι έρχομαι,
διαρκώς σ’ αποζητάω.
Στον ύπνο σ’ έχω αγκαλιά,
στο ξύπνιο αναστενάζω!

Κι ως μεγαλώνω και γερνώ
και στη ζωή περνάω,
σαν τη δροσιά στον καύσωνα,
πιότερο  σε ζητάω.

Είναι γιατί μου έλειψες;
Είναι που αναθυμάμαι;
Ή γιατί είμαστε πουλιά
που μόνο αποδημάμε;

Ο χρόνος είναι άκαρδος
προς τους  ξενιτεμένους…
Δε σβήνεις με το διάβα του.
Κρατάς τους… πονεμένους!

©Πιπίνα Δ. Έλλη (Elles)
Από το βιβλίο ποίησης
Λεπτομέρειες
Σύδνεϋ, 1998