ΜΕΡΟΣ 1Ο
ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ
Κεφάλαιο 1ο
Έτος 2031 Παραμονή Χριστουγέννων ΗΠΑ Ουάσιγκτον
Ο
Καπετάν Λιχούδης έπαιζε χαρτιά με τον κατεψυγμένο, μέσα σε όζον, Καπετάν Μπάτσο
και θυμόταν τα παλιά. Θα μου πείτε πως γινότανε αυτό. Η αλήθεια είναι πως ο
Καπετάν Λιχούδης απλώς αράδιαζε τα χαρτιά πάνω στο θάλαμο κατάψυξης και μιλούσε
στον Καπετάν Μπάτσο. Έλπιζε πως τον άκουγε. Στην πραγματικότητα ο Καπετάν
Μπάτσος άκουγε τον Καπετάν Λιχούδη όσο τον άκουγαν και τα κατεψυγμένα
τυροπιτάκια που έτρωγε ο τελευταίος.
Σκεφτόταν
το πως επιλέχτηκε από τον Καπετάν Μπάτσο, την εξωγήινη εισβολή το 2011, την
κατάκτησή μας από τους εξωγήινους. Πως έγιναν όλα αυτά; Και γιατί ο Καπετάν
Μπάτσος είναι κατεψυγμένος; Θα πρέπει να γυρίσουμε 21 χρόνια πίσω, για να δούμε
τα πράγματα από την αρχή. Πριν δούμε, όμως, πως έγιναν όλα αυτά, πρώτα θα
ρίξουμε μια ματιά στην εποχή του 2031.
***
Το
πολίτευμα, που επικρατούσε σε όλη τη Γη, καθώς δεν υπήρχαν κράτη, ήταν η
Πολιτική Δημοκρατία. Υπήρχε ένα ενιαίο κράτος. Τα ήθη και τα έθιμα είχαν
καταργηθεί. Κάθε πολίτης μπορούσε να κάνει πρόταση για δημιουργία ή κατάργηση
οποιουδήποτε νόμου. Η γερουσία αποφάσιζε για το αν θα επιτρέψει να γίνει
δημοψήφισμα ή όχι. Οι γερουσιαστές δε μπορούσαν ούτε να ψηφίσουν, αλλά κι ούτε
να προτείνουν κάποιο νόμο. Γερουσιαστής δε γινόσουνα, αλλά γεννιόσουνα. Το
πολίτευμα αυτό είχε επιβληθεί από τους εξωγήινους και αυτοί επιλέγανε ποιο
νεογέννητο θα γίνει απλός πολίτης ή γερουσιαστής. Το αποτέλεσμα του
δημοψηφίσματος ήταν απόλυτο. Με άλλα λόγια, δε μπορούσε ν’ αμφισβητηθεί.
Έτσι
πολλές φορές πραγματοποιούταν ο παρακάτω διάλογος μεταξύ πολιτών:
«Έλαβες μέρος στο
δημοψήφισμα της Κυριακής το πρωί;»
«Σε αυτό που
απαγορεύεται να τρως αστακό τη Δευτέρα;»
«Όχι, σε αυτό που
απαγορεύεται να καπνίζεις κάτω από γκι!»
«Όχι, γιατί δεν
καπνίζω!»
Ή ένας άλλος διάλογος:
«Έλαβες μέρος στο
δημοψήφισμα του πρωινού της Δευτέρας;»
«Αυτό, που λέει ότι
οι άντρες δεν πρέπει να κατουράνε κόντρα στον άνεμο;»
«Όχι, το πρωί στις 10:00,
όχι στις 09:00. Αυτό, που έλεγε ότι δεν πρέπει να γίνονται θαύματα την
Κυριακή!»
«Α! Εκείνη την ώρα
ήμουνα στη δουλειά».
Γινόντουσαν πολλά ανούσια
δημοψηφίσματα, καθώς οι γερουσιαστές ήταν πολυάσχολοι και δεν προλάβαιναν να τα
διαβάσουν όλα, με αποτέλεσμα να γίνεται ένα δημοψήφισμα κάθε ώρα της ημέρας.
Υπήρχαν ειδικοί ηλεκτρονικοί υπολογιστές σε πάρκα και πλατείες για να γίνονται
τα δημοψηφίσματα. Ο κάθε πολίτης που ενδιαφερότανε πληκτρολογούσε τον προσωπικό
του κωδικό και έπαιρνε μέρος στο τρέχον δημοψήφισμα. Κάθε πολίτης, σε όλη τη Γη,
είχε καταγραφεί με ένα προσωπικό κωδικό.
***
Ένα άλλο χαρακτηριστικό της εποχής
εκείνης ήταν ότι ο αέρας ήταν μολυσμένος πάρα πολύ, για λόγους που θα αποκαλύψω
σε άλλο κεφάλαιο, και ήταν αδύνατο να αναπνεύσεις χωρίς μάσκα οξυγόνου. Όπως
μπορεί να καταλάβει ο καθένας, ο αέρας ήταν οικονομικό αγαθό. Μια μάσκα, που
κρατούσε για μια βδομάδα, κόστιζε 20 κόσμο. Το κόσμο ήταν το νόμισμα της εποχής
εκείνης και όπως το λέει και το όνομά του ήταν παγκόσμιας ισχύος. Ο βασικός
μισθός ήταν 800 κόσμο. Τα σπίτια ήταν εφοδιασμένα με σύστημα αγωγών που
ανεφοδιάζανε τον αέρα. Η πληρωμή για το σύστημα αυτό γινότανε ηλεκτρονικά κι
όποιος δεν είχε…καταλαβαίνετε το φινάλε. Για του λόγου το αληθές, το παρακάτω
παράδειγμα ήταν συχνό στις φτωχογειτονιές:
Ο πολίτης μιλάει με
δυσκολία καθώς του τελειώνει ο αέρας: «Αν μπορείτε…σας παρακαλώ…να μου
ανανεώσετε…τα αποθέματα του αέρα μου…»
Η μαγνητοφωνημένη
τηλεφωνήτρια του ηλεκτρονικού υπολογιστή απαντάει: «Λυπούμαστε πολύ, αλλά το
πιστωτικό σας όριο έχει λήξει…»
Κι ο πολίτης
επιμένει: «Σας παρακαλώ…αύριο θα πληρωθώ…»
Η τηλεφωνήτρια,
πάντα μαγνητοφωνημένη, απαντά: «…ο αέρας σας δε μπορεί να ανανεωθεί…»
Κι ο πολίτης
συνεχίζει: «Αύριο το πρωί…το πρώτο πράγμα που θα κάνω…είναι να ανανεώσω το
πιστωτικό μου όριο.»
Η τηλεφωνήτρια
ολοκληρώνει: «…ευχαριστούμε που μας επιλέξατε για την καθημερινή αναπνοή σας.
Καληνύχτα σας!»
Κι ο πολίτης ξεψυχώντας:
«Με υποχρέωσες….»
***
Ένα
άλλο διαφορετικό σημείο σε σχέση με την εποχή εκείνη είναι πως δεν υπήρχαν
χοντροί άνθρωποι ή τουλάχιστον ήταν πολύ λίγοι. Είχαν εφεύρει οι επιστήμονες
χαπάκια διαίτης. Με τα χάπια αυτά μπορούσες να χάσεις από 1 μέχρι 30 κιλά. Η
αλλαγή ήταν επώδυνη και διαρκούσε 1 με 30 λεπτά, αναλόγως τα κιλά που είχες να
χάσεις. Παρόλα αυτά, ο Καπετάν Λιχούδης ήταν λίγο παχουλός, καθώς δεν ήθελε να
βάλει χημικά μέσα στον οργανισμό του. Μπορούσες να πάρεις το πολύ μέχρι τρία
χαπάκια τη βδομάδα και μόνο με συνταγή γιατρού.
Εκτός
από τα χαπάκια διαίτης, που ήταν σχετικά φθηνά, κοστίζανε 1 κόσμο/κιλό,
υπήρχανε και τα μεταμορφικά χαπάκια. Με ένα τέτοιο χάπι άλλαζες μορφή και
παίρνεις τη μορφή της γυναίκας ή του άντρα που σου δίνει το χάπι, ανεξαρτήτως
τι φύλο είσαι. Η αλλαγή ήταν εξαιρετικά επώδυνη και διαρκούσε το πολύ 30 λεπτά.
Η μεταμόρφωση δεν ήταν μόνιμη και διαρκούσε το πολύ 8 ώρες. Ως γνωστών, μπρος
στα κάλλη τι είναι ο πόνος! Τα χάπια αυτά μπορείς να τα έβρισκες σε μια λογική τιμή των 100 κόσμο αν ήθελες να γίνεις
απλώς ένα όμορφο, αλλά άσημο μοντέλο. Μπορεί να έδινες μέχρι και 5000 κόσμο αν
ήθελες να γίνεις για παράδειγμα η Πάμελα Άντερσον ή η Σίντυ Κρόφορντ ή ο Μπραντ
Πιτ. Οι διασημότητες της δεκαετίας του 1990 και του 2000 είχαν πολύ πέραση.
Αυτό το τεχνολογικό επίτευγμα είχε δυναμώσει την κοινωνία ηθικά, καθώς η
μοιχεία είχε περιοριστεί στο ελάχιστο. Σε πολλά ζευγάρια για να ανανεώσουν τη
σχέση τους, έπαιρνε η κοπέλα, για παράδειγμα, ένα χαπάκι και γινότανε κουκλάρα.
Το αντίστοιχο έκανε κι ο άντρας κι έτσι υπήρχε μια ποικιλία στην ερωτική ζωή
των ζευγαριών. Υπήρχαν όμως και δυσάρεστες εκπλήξεις, ειδικά στις ερωτικές
περιπέτειες μια βραδιάς! Μπορεί ο ένας από τους δύο να είχε πάρει μεταμορφικό
χαπάκι και να είχε γίνει γυναίκα από άντρας. Ιδού ένα παράδειγμα.
Λέει
ο άντρας, που δεν πήρε το χαπάκι κι έχει μόλις ξυπνήσει, «Μωρό μου θέλεις να
κάνουμε ένα στα γρήγορα πριν πάμε στη δουλειά; Αντί να φάμε πρωινό θα…» και
καθώς τα λέει αυτά τη χουφτώνει στην ευαίσθητη περιοχή.
«Δε
νομίζω ότι είναι καλή ιδέα…» λέει η πρώην Πάμελα Άντερσον και του διώχνει το
χέρι.
«Τι
συμβαίνει εδώ πέρα;» λέει ο γνήσιος άντρας φανερά θυμωμένος κι απορημένος.
«Να
ξέρεις πως σε είχα βάλει εδώ και καιρό στο μάτι και μάζεψα λεφτά για να γίνω
Πάμελα Άντερσον και να στην πέσω για να περάσουμε μια καυτή βραδιά…ελπίζω να μη
μου κρατάς κακία…» λέει η πρώην Πάμελα Άντερσον.
«Δεν
το πιστεύω! Πήγα με την κραγμένη του περιπτέρου! Κι έλεγα μέσα μου τι τυχερός
που είμαι που μου έκατσε τέτοια κουκλάρα!» είπε, έχοντας απηυδήσει ο γνήσιος
άντρας.
Ο
όρος «κραγμένη» δεν χρησιμοποιήθηκε για να θίξει τους ομοφυλόφιλους, αλλά για
να δείξει ότι παρόλο οι εποχές αλλάζουν, οι αντιλήψεις δεν αλλάζουν!
***
Μια
άλλη επαναστατική εφεύρεση είναι οι σμικρυντές/μεγεθυντές, η οποία κατάργησε
κυριολεκτικά τα πάρκινγκ. Είχαν το μέγεθος ενός μπρελόκ και χρησιμοποιούνταν
για να σμικρύνεις το αυτοκίνητό σου αντί να το παρκάρεις και να το μεγεθύνεις,
όταν το χρειαζόσουνα για μεταφορά. Το αυτοκίνητο που είχε σμικρυνθεί είχε το
μέγεθος μια χούφτας. Η αλήθεια είναι ότι η έρευνα για την εφεύρεση αυτή είχε
χρηματοδοτηθεί από τους γαμπρούς όλου του κόσμου γιατί αρχικά το θέμα ήταν η
εξαφάνιση της πεθεράς, αλλά τελικά προέκυψε η προαναφερθείσα εφεύρεση. Τελικώς
το ταμείο της Ένωσης Γαμπρών έγινε πάμπλουτο, αφού η εφεύρεση είχε πρωτόγνωρη
ζήτηση.
Κεφάλαιο 2ο
Έτος 2010 12
Σεπτεμβρίου Ελλάδα Αθήνα
Ο
Καπετάν Μπάτσος ψάχνει για αντικαταστάτη, καθώς έχει φτάσει σε κάποια ηλικία.
Μη με ρωτάτε ποια! Δε μπορώ να σας
πω! Μη γίνεστε αδιάκριτοι! Έτσι μπράβο! Βρίσκεται στο σπίτι της αδερφής του,
την Μασία. Συζητάνε μαζί για το ποιος θα είναι ο επόμενος Καπετάν Μπάτσος,
δηλαδή ο Καπετάν Λιχούδης, όπως ήδη έχετε διαβάσει.
«Έχω
σκεφτεί να βάλω αγγελίες στις εφημερίδες για να βρω το διάδοχό μου» λέει ο
Καπετάν Μπάτσος στην αδερφή του.
«Δε σου είπα να πουλήσεις; Τι κάνεις
τόση ώρα; Τι είπες αδερφούλη μου;» η Μασία ήταν επιχειρηματίας και η δουλειά
της, ήταν η ζωή της.
«Καλά δουλεύεις κυριακάτικα;» ρωτάει
με την απορία ζωγραφισμένη στο πρόσωπό του και συνεχίζει λέγοντας «Θα πάθεις
τίποτα καμιά μέρα. Γιατί δε ξεκουράζεσαι;»
«Κυριακή είναι σήμερα; Γι’ αυτό δεν
πούλησε! Σκεφτόμουνα να τον απολύσω. Τελικώς θα τη γλιτώσει!» είπε η Μασία κι
έβγαλε δυο τσιγάρα για να καπνίσει. Όπως καταλάβατε ήταν μανιώδης καπνίστρια,
δεν ήταν ότι δεν ήξερε αριθμητική. Η ίδια υποστήριζε πως με αυτόν τον τρόπο
έκανε οικονομία στο οξυγόνο, γιατί με μία φορά που άναβε τον αναπτήρα, άναβε
δύο τσιγάρα. Πίστευε πως κάποια μέρα ο αέρας θα είναι οικονομικό αγαθό. Είχε
δίκιο. «Θα βάλεις αγγελία; Και τι θα γράφει;» συνέχισε η Μασία.
«Ζητείται διάδοχος του Καπετάν
Μπάτσου. Απαραίτητες προϋποθέσεις: Να είστε νέος, δραστήριος και ευρηματικός.
Τι λες; » απάντησε ο Καπετάν Μπάτσος νομίζοντας ότι είχε βρει την τέλεια ιδέα.
«Μόλις διαβάσουν για Καπετάν Μπάτσο,
θα έρθουν χιλιάδες άνθρωποι απ’ όλο τον κόσμο. Θα θέλεις άπειρες ώρες μόνο και
μόνο για να τους πάρεις συνέντευξη. Δεν υπολογίζω καν πόση ώρα θα σου χρειαστεί
για να κάνεις την τελική επιλογή. Μου φαίνεται ανόητη ιδέα.» είπε η Μασία
απολαμβάνοντας τα δύο τσιγάρα που κάπνιζε ταυτόχρονα.
Ο Καπετάν μπάτσος απαντά ελαφρώς
εκνευρισμένος, για την κριτική της Μασίας πάνω στην ιδέα του «Εσύ έχεις καμιά
καλύτερη ιδεά;»
«Ναι. Ξέρω μια ινδή μάντισσα που
μπορεί να βρίσκει το πεπρωμένο των ανθρώπων. Λέγεται σύμφωνα με μια ινδική
θεωρία πως υπάρχει μια αόρατη γραφή στο κούτελο κάθε ανθρώπου που περιγράφει το
πεπρωμένο σου για την τωρινή σου ζωή.» απαντάει η Μασία με περίσσεια
αυτοπεποίθησης.
«Δε ξέρω. Θα μπλέξουμε. Θα θέλει ένα
σωρό λεφτά.» λέει ο Καπετάν Μπάτσος γεμάτος αμφιβολίες
«Όσο για τα λεφτά δεν υπάρχει θέμα.
Το κάνει ως λειτούργημα. Δηλαδή δωρεάν.»
«Μου ακούγεται ενδιαφέρον. Πες
περισσότερα.» λέει ο Καπετάν Μπάτσος, που του άρεσαν οι μεταφυσικές φιλοσοφίες,
άσχετα αν δεν είχε διεισδύσει ποτέ σε αυτές.
«Μου έχει πει για το δικό μου
πεπρωμένο. Μου είχε πει δυο λέξεις μόνο: Busyness woman.»
«Αυτό το ξέρουμε για σένα. Ας πει
κάτι που δεν ξέρουμε.» απαντάει ο Καπετάν Μπάτσος έχοντας απηυδήσει.
«Λάθος. Αυτό σημαίνει ότι πήρα το
σωστό μονοπάτι. Τέλος πάντων, δεν έχεις να χάσεις τίποτα με το να την
επισκεφτείς.» είπε η Μασία όντας λίγο εκνευρισμένη η ίδια αυτή τη φορά.
«Έχεις δίκιο! Θα την επισκεφτώ!»
είπε ο Καπετάν Μπάτσος ελπίζοντας πως κάτι θα βγει από αυτήν την επίσκεψη.
***
Έτος 2010 13
Σεπτεμβρίου Ελλάδα Αθήνα
Ο
Καπετάν Μπάτσος και η αδερφή του Μασία βρήκαν χρόνο από το πολυάσχολο πρόγραμμά
τους για να επισκεφτούν την ινδή μάντισσα. Το «μαντείο» βρίσκεται σ’ ένα
χαμόσπιτο στον Κολωνό. Μια ταμπέλα ήταν κρεμασμένη πάνω από το χαμόσπιτο, που
έλεγε: ΠΡΟΣ ΚΑΤΕΔΑΦΙΣΗ. Προφανώς θα γκρεμίσουν αυτό το χαμόσπιτο και θα
φτιάξουν πολυκατοικία. Κανείς από τους δύο δεν έδωσε σημασία, καθώς δεν υπήρχε
συνεργείο κατεδάφισης.
Μπήκε πρώτα ο Καπετάν Μπάτσος μέσα
και εντυπωσιάστηκε από το εσωτερικό. Ήτανε κούκλα. Κάτω στο πάτωμα είχε κόκκινο
χαλί και από δωμάτιο σε δωμάτιο είχε κόκκινες κουρτίνες αντί για πόρτες. Στους
τοίχους υπήρχανε πολυάριθμοι πίνακες. Ένας συγκεκριμένος έκανε εντύπωση στον
Καπετάν Μπάτσο γιατί ήτανε μια βάρκα με τον βαρκάρη να απομακρύνονται σε μια
παραλία προς τον ορίζοντα της θάλασσας. Υπήρχανε και κομοδίνα με ναργιλέδες. Το
κλίμα ήταν πολύ ανατολίτικο.
«Μπες μέσα Καπετάν Μπάτσε» είπε μια
γυναίκα που προφανώς πρέπει να ήταν η ινδή μάντισσα, σκέφτηκε ο Καπετάν
Μπάτσος.
«Πως με ξέρετε;» Είπε ο Καπετάν Μπάτσος
και έστρεψε το πρόσωπό του στην αδερφή του, υποθέτοντας πως αυτή την είχε
πληροφορήσει για τον ερχομό τους.
«Ό,τι αφορά τη ζωή μου το ξέρω.
Ακόμη και το πότε θα πεθάνω ξέρω.» είπε η μάντισσα και έπιασε σφιχτά το χέρι
του Καπετάν Μπάτσου.
«Χάρηκα…» είπε ο Καπετάν Μπάτσος
όντας κάπως αμήχανος.
«Τι κάνετε Σαμπίνα;» είπε η Μασία
χαμογελώντας και απολαμβάνοντας λιγάκι την αμηχανία του αδερφού της. Η Σαμπίνα
της έσφιξε το χέρι χαμογελώντας κι αυτή με τη σειρά της, για διαφορετικούς, όμως,
λόγους.
«Περάστε στο άλλο δωμάτιο παρακαλώ!»
πρόσταξε η ινδή μάντισσα και τους δύο.
Το επόμενο δωμάτιο ήταν μικρό με ένα
τραπέζι και μερικές ξύλινες καρέκλες. Δεν υπήρχε παράθυρο κι έτσι ήταν κάπως
σκοτεινό, αφού μόνο κεριά το φωτίζανε. Το τραπεζάκι είχε δύο καρέκλες κοντά
του. Μία από τη μία πλευρά και μία από την άλλη. Ο Καπετάν Μπάτσος και η
Σαμπίνα κάτσανε σ’ αυτές τις δύο καρέκλες. Η Μασία έκατσε σε μία από αυτές, που
ήταν πιο πέρα.
Η Σαμπίνα έτεινε τα χέρια της προς
τον Καπετάν Μπάτσο και είπε με γλυκό τρόπο «Έλα!»
«Μα δε σας είπα τι θέλω.» είπε ο
Καπετάν Μπάτσος γεμάτος απορία κι αμφιβολία.
«Θες ότι θέλουν όλοι!» είπε η
Σαμπίνα και πρόσθεσε «Να μάθεις το πεπρωμένο σου!»
Ο Καπετάν Μπάτσος δεν είχε έρθει γι’
αυτό, αλλά αποφάσισε να την αφήσει γιατί ήταν περίεργος για το τι θα του πει κι
έτσι κατεύνασε. Η ινδή μάντισσα άρχισε να σφίγγει τα χέρια του Καπετάν Μπάτσου
και οι κόρες των ματιών της διαστελλόντουσαν. Άρχισε να ψέλνει κάποια ινδικά
που ήταν ακατανόητα. Βρισκότανε σε μια αλλόκοτη κατάσταση και ακατανόητη τόσο
από τον Καπετάν Μπάτσο, όσο κι από την αδερφή του.
«Μην ανησυχείς αδερφούλη μου! Όλα
αυτά είναι φυσιολογικά!» είπε η Μασία.
Σε κάποια φάση η μάντισσα σταμάτησε
να ψέλνει ινδικά και είπε με βροντερή φωνή «…ΚΑΠΕΤΑΝ ΜΠΑΤΣΟΣ» και μόλις είπε
αυτό έσβησε σα να λιποθύμησε.
«Μην ανησυχείς! Πάντα έτσι κάνει!»
είπε η Μασία.
Μετά από λίγο ξύπνησε η Σαμπίνα και
είπε «Τι είπα;»
«Όχι πάντως κάτι που δε ξέραμε!»
είπε γεμάτος καχυποψία ο Καπετάν Μπάτσος.
«Μη δείχνεις ασέβεια! Αυτό είναι
θαυμάσιο! Σημαίνει πως έχεις κάνει τη σωστή επιλογή» είπε η Μασία όντας
χαρούμενη.
«Τέλος πάντων. Εγώ δεν ήρθα γι’ αυτό
έτσι κι αλλιώς.» είπε ο Καπετάν Μπάτσος κάπως απογοητευμένα.
«Γιατί ήρθες τότε;» είπε γεμάτη
απορία η ινδή μάντισσα.
«Για να βρω το διάδοχό μου!» είπε ο
Καπετάν Μπάτσος, νομίζοντας ότι δεν έχει να ελπίζει σε τίποτα άλλο, από την
ινδή μάντισσα.
«Κανονικά δεν το κάνω αυτό. Δηλαδή
ν’ αυτοσυγκεντρώνομαι για ένα άτομο που δεν είναι παρόν στο δωμάτιο αυτό, αλλά
για σένα θα κάνω μια εξαίρεση. Επειδή σ’ έχω συμπαθήσει. Πάντως είναι
επικίνδυνο.» είπε η ινδή μάντισσα κι έπιασε πάλι σφιχτά τα χέρια του Καπετάν
Μπάτσου. Άρχισε να ψέλνει κάτι ινδικά και έκλεισε τα μάτια της. Σιγά-σιγά
άρχισε να σφίγγει τα χέρια του Καπετάν Μπάτσου όλο και πιο πολύ. Έφτασε σε
σημείο να τα σφίγγει πολύ δυνατά, πράγμα το οποίο έκανε εντύπωση στον Καπετάν
Μπάτσο. Δηλαδή, αναρωτιότανε που τη βρήκε τόση δύναμη, αλλά παρόλο αυτά ο
Καπετάν Μπάτσος δεν πονούσε καθ’ ότι ήταν σκληραγωγημένος. Άνοιξε τα μάτια της
και φαινότανε τυφλή, καθώς τα μάτια της είχαν γυρίσει προς τα μέσα και
φαινότανε μόνο το άσπρο. Σταμάτησε να ψέλνει ινδικά και είπε «…Σίβα…Καπετάν
λιχούδης…» κι αμέσως έσβησε, σα να λιποθύμησε.
«Αυτό δεν το έχει ξανακάνει» λέει η
Μασία, που ανησυχούσε για τη Σαμπίνα.
Η ινδή μάντισσα συνέρχεται και
πιάνει αμέσως τα χέρια του Καπετάν Μπάτσου. Τα μάτια ήταν ακόμη άσπρα.
Βρισκότανε ακόμη σ’ αυτήν την αλλόκοτη κατάσταση. Είπε «…Σίβα…τριπλή λιχουδιά…»
Έβγαλε ένα περίεργο τσιριχτό κάπως σαν «ιιιιιιιιιιιιχ…» κι έσβησε πάλι.
Ο Καπετάν Μπάτσος αλλά και η Μασία
ανησυχήσανε και κοιταχτήκανε μεταξύ του χωρίς να πουν τίποτε, καθώς και οι δύο
αναρωτιόντουσαν αν έπαθε τίποτα η Σαμπίνα.
Μετά από λίγο η Σαμπίνα ξαναπιάνει
τα χέρια του Καπετάν Μπάτσου. Όπως πιαστήκανε ο Καπετάν Μπάτσος έπιασε το
σφυγμό της και ήταν τουλάχιστον 120 χτύποι το λεπτό. Η καρδιά της ινδής
μάντισσας χτύπαγε σαν τρελή. Τα μάτια της ήταν ακόμη άσπρα και είπε μερικά
ινδικά. Λίγο μετά σταμάτησε και είπε «Σίβα…Σίβα…Σίβα…Θα μας σώσει από εξωγήινη
εισβολή…» και μετά έσβησε πάλι.
Μετά από μικρό χρονικό διάστημα,
πριν προλάβουν ν’ αντιδράσουν ο Καπετάν Μπάτσος και η Μασία, η Σαμπίνα συνήλθε.
Άνοιξε τα μάτια της, τα οποία δεν ήταν πλέον άσπρα. Ο Καπετάν Μπάτσος της πήρε
τους σφυγμούς και είδε ότι δεν ήταν πάνω από εκατό.
«Τι έγινε; Βοήθησα καθόλου;» ρώτησε
με απορία η ινδή μάντισσα.
«Μας βοηθήσατε πολύ!» είπε ο Καπετάν
Μπάτσος μ’ ένα χαμόγελο μέχρι τ’ αυτιά κι έπειτα πρόσθεσε «Η Σίβα τι είναι;»
και καθώς είπε αυτό, το χαμόγελο το διαδέχτηκε η απορία.
«Δεν είναι η Σίβα, αλλά ο Σίβα και
είναι ο θεός της καταστροφής» είπε η Μασία έχοντας πάρει ένα περήφανο ύφος για
τις γνώσεις της.
«Είπατε ακόμα…Καπετάν
Λιχούδης…Τριπλή Λιχουδιά…Θα μας σώσει από εξωγήινη εισβολή…Τι εννοούσατε με όλα
αυτά;» είπε ο Καπετάν Μπάτσος γεμάτος απορία.
«Εγώ δε μπορώ να τα ερμηνεύσω. Μπορώ
μόνο να τα πω. Η ερμηνεία είναι δική σου δουλειά.» και καθώς το είπε αυτό
ακουστήκαν κάποιοι περίεργοι θόρυβοι.
«Τι είναι αυτό;» ρώτησε η Μασία.
«Μην ανησυχείτε. Είναι το συνεργείο
κατεδάφισης. Θέλουν να γκρεμίσουν το ωραίο μου σπιτάκι και να φτιάξουν μια
πολυκατοικία. Αλλά δε θα τους κάνω τη χάρη.» είπε η ινδή μάντισσα χαμογελώντας.
«Είστε σίγουρη ότι δεν πρέπει ν’
ανησυχούμε;» ρωτάει η Μασία γεμάτη ανησυχία.
«Μην ξεχνάς γλυκιά μου ότι γνωρίζω
το μέλλον μου. Δεν πρόκειται να μου συμβεί τίποτα για πολλά χρόνια ακόμη.» είπε
η Σαμπίνα χαμογελώντας πολύ θερμά.
«Πάμε έξω να τους πούμε δυο λογάκια.
Δε θα καθυστερήσουμε.» είπε ο Καπετάν Μπάτσος με περίσσεια αυτοπεποίθησης.
Καθώς τα είπε αυτά η Μασία και ο ίδιος κατευθυνθήκανε προς την έξοδο.
***
Με το που βγήκανε από το παλιό σπίτι
ο Καπετάν Μπάτσος αμέσως πιάνει την αδερφή του και με μια αστραπιαία κίνηση τη
ρίχνει κάτω, μαζί με τον εαυτό του. Μια στιγμή αργότερα περνάει από πάνω τους
μια τεράστια μπάλα κατεδάφισης και γκρεμίζει το χαμόσπιτο σα χαρτόκουτο.
Κοιτάει πίσω ο Καπετάν Μπάτσος, αφού σηκώθηκε κι αναλογίζεται αν αυτά που του
‘πε η Σαμπίνα ήταν αλήθεια, καθώς το τέλος της ήταν απροσδόκητο. Καθώς
σηκώνεται η Μασία βλέπει τον Καπετάν Μπάτσο αφηρημένο και τον ρωτάει «Είσαι
καλά;»
«Ναι. Εσύ;» απαντάει ο Καπετάν
Μπάτσος.
«Ναι κι εγώ καλά είμαι.» λέει η
Μασία.
Αμέσως συνέρχεται ο Καπετάν Μπάτσος
και βλέπει το συνεργείο κατεδάφισης σε δράση. Μετά από λίγο βάζει μια δυνατή
φωνή λέγοντας «Ποιος είναι υπεύθυνος εδώ;»
«Εγώ!» λέει με βροντερή φωνή ένας δίμετρος, γεροδεμένος
άντρας με λίγο κοιλιά.
«Το ξέρετε πως μέσα στο σπίτι
βρισκότανε μια ηλικιωμένη γυναίκα;» λέει η Μασία εμφανώς εκνευρισμένη και καθώς
τα έλεγε αυτά έβγαλε από τη τσάντα της τρία τσιγάρα να καπνίσει λιγάκι.
«Το ξέρω πολύ καλά κυρία μου. Αυτή η
ηλικιωμένη κυρία, που λέτε, μας τα είχε πρηξ…ε…εννοώ μας είχε παιδέψει για
πολλούς μήνες και πήραμε ειδική άδεια από τον πρωθυπουργό τον ίδιο για να
γκρεμίσουμε αυτό το σπίτι.» είπε πάλι με βροντερή φωνή ο υπεύθυνος της κατεδάφισης.
«Καλά και πως πείσατε τον
Πρωθυπουργό στο να συναινέσει σ’ ένα έγκλημα;» ρωτάει ο Καπετάν Μπάτσος γεμάτος
έκπληξη και θυμό γι’ αυτά που ακούει.
«Δώσαμε τα απαραίτητα
λαδώματ…εεε…συγνώμη…συγκεντρώσαμε τα απαραίτητα δικαιολογητικά και ο κύριος
πρωθυπουργός είδε την αλήθεια.» είπε ο υπεύθυνος κατεδάφισης δείχνοντας πως
πίστευε ακράδαντα αυτά που έλεγε.
«Και ποια είναι η αλήθεια;» ρωτάει η
Μασία εμφανώς εκνευρισμένη κι αυτή.
«Κοιτάξτε να δείτε κυρία μου, εδώ
δεν διδάσκουμε μαθήματα φιλοσοφίας, έχουμε μια δουλειά να κάνουμε κι αν δεν
είσαστε αστυνομικοί για να ελέγξετε τις άδειές μας, τότε μπορείτε να μας
αδειάσετε τις γωνιές. Σας το ζήτησα ευγενικά.» είπε ο υπεύθυνος κατεδάφισης
εκνευρισμένα κι αυτός με τη σειρά του.
«Είμαι ο Καπετάν Μπάτσος και οφείλετε
να …» δεν τον άφησε να τελειώσει τη φράση του ο υπεύθυνος κατεδάφισης. Τον
διέκοψε με την παρακάτω φράση «Αν δεν είστε αληθινός αστυνομικός μη μας
χασομεράτε. Έχετε αστυνομική ταυτότητα;»
«Η αλήθεια είναι πως ο αστυνομικός
τίτλος που κατέχω είναι τιμητικός και…» πάλι ο ίδιος τον διέκοψε και του είπε
«Τότε μπορείτε να φύγετε. Έχουμε και δουλειές.»
«Μόνο στην Ελλάδα γίνονται αυτά!
Πάμε να φύγουμε αδερφούλη!» είπε η Μασία βρισκόμενη σε έξαλλη κατάσταση.
«Θα σας πάω στον Άρειο Πάγο!» είπε ο
Καπετάν Μπάτσος και άρχισε ν’ απομακρύνεται. Ήξερε όμως ότι μπλόφαρε καθώς ήταν
καπετάνιος και είχε ταξίδια να κάνει και δε μπορούσε να χάνει το χρόνο του σε
ατελείωτες δίκες.
Μετά από λίγη ώρα μέσα από τα
ερείπια σηκώνεται η Σαμπίνα! Ήταν μέσα στις σκόνες. Μόλις σηκώθηκε φώναξε
«Είμαι μια χαρά! Δεν ήρθε η μέρα που θα πεθάνω ακόμα! Χρειάζεται πολύ παραπάνω
απ’ αυτό που κάνατε για να…», μα δεν πρόλαβε να τελειώσει τη φράση και η
μεταλλική μπάλα κατεδάφισης την πήρε μαζί της και την κόλλησε σ’ έναν τοίχο.
Αυτή ήταν η τελευταία στιγμή της ινδής μάντισσας. Δεν πρόκειται να ξανακούσετε
τίποτα γι’ αυτήν. Τουλάχιστον όχι απ’ αυτό το διήγημα. Ο Καπετάν Μπάτσος και
Μασία δεν άκουσαν τίποτα καθώς είχαν απομακρυνθεί.
Τι σημαίνουνε αυτά που είπε η
Σαμπίνα στον Καπετάν Μπάτσο και τη Μασία; Πως θα τα αξιοποιήσει ο Καπετάν
Μπάτσος; Είναι αλήθεια ή ψέμματα; Για να βρείτε αυτές τις απαντήσεις θα πρέπει
να διαβάσετε τα επόμενα κεφάλαια. Υπομονη!
Κεφάλαιο 3ο
Έτος 2010 20 Οκτωβρίου Ελλάδα Αθήνα
Ο Καπετάν Μπάτσος κάθεται σε μια
καφετέρια στου Ψυρρή. Πίνει τσάι με γεύση μήλο και κανέλα, αλλά και με μια
σταγόνα γάλα από το στήθος παρθένας γυναίκας! Θα μου πείτε πως μπορεί μια
παρθένα γυναίκα να έχει γάλα; Ξέρετε κάτι; Έχετε δίκιο! Μη βαράτε όμως! Που
ήμασταν; Α ναι!...πίνει τσάι μήλο κανέλα με σιρόπι φράουλα. Εκεί που κάθεται σε
βαθιά περισυλλογή, ακούει έναν πελάτη, που κάθεται σε διπλανό τραπέζι να
παραγγέλνει βάφλα με κέικ και παγωτό. Μόλις το ακούει αυτό σκέφτεται τα λόγια
της ινδής μάντισσας «…τριπλή λιχουδιά…» κι αμέσως συμπεράνει πως αυτός ο νεαρός
είναι ο Καπετάν Λιχούδης! Μόνο που δεν το ξέρει ακόμα!
«Συγνώμη για την ενόχληση, αλλά
άκουσα καλά; Παρήγγειλες βάφλα με κέικ και παγωτό;» είπε ο Καπετάν Μπάτσος που
είχε ακούσει καλά, αλλά ήθελε να πιάσει την κουβέντα στο νεαρό.
«Ναι.» απαντάει ξερά ο νεαρός.
«Μα αυτό είναι θαυμάσιο!» είπε ο
Καπετάν Μπάτσος και φωτίστηκε το πρόσωπό του.
«Κι εγώ το ίδιο πιστεύω! Είναι το
αγαπημένο μου γλυκό!» είπε ο λίγο παχουλός νεαρός που του τρέχανε τα σάλια μόνο
και μόνο με τη σκέψη του γλυκού.
«Όχι, δεν εννοούσα αυτό. Επέτρεψέ
μου να συστηθώ, λέγομαι Καπετάν Μπάτσος και…» δεν πρόλαβε να τελειώσει τη φράση
του κι αμέσως ο λίγο παχουλός νεαρός τον διέκοψε λέγοντας με ενθουσιασμό «Είναι
αλήθεια πως είστε ο Καπετάν Μπάτσος; Τιμή μου να σας γνωρίσω! Έχετε ξεπεράσει
σε φήμη και τη συγγραφέα ντετέκτιβ!»
Ο Καπετάν Μπάτσος απολάμβανε την
αναγνώριση, αλλά όχι και τη σύγκριση με τη συγγραφέα ντετέκτιβ. «Ευχαριστώ!
Μπορώ να κάτσω μαζί σου;» είπε ο Καπετάν Μπάτσος ελπίζοντας πως ο άμεσα
μελλοντικός Καπετάν Λιχούδης θα δεχότανε.
«Φυσικά! Το ρωτάτε;» είπε ο νεαρός
που για λίγο είχε φύγει το μυαλό του από τις λιχουδιές, εξαιτίας του
ενθουσιασμού του.
Εν τω μεταξύ ο σερβιτόρος είχε φέρει
το γλυκό που είχε παραγγείλει ο νεαρός και ο τελευταίος έπεσε με τα μούτρα στο
γλυκό. Ο Καπετάν Μπάτσος κάθισε σε μια καρέκλα του τραπεζιού του νεαρού και
είπε «Ξέρεις ψάχνω κάποιο διάδοχο και πιστεύω πως έχεις τα προσόντα για τη
δουλειά αυτή» είπε ο Καπετάν Μπάτσος, που δεν ήθελε ν’ αναφέρει από την αρχή
την ινδή μάντισσα, γιατί μπορεί να ήταν δύσπιστος ο λίγο παχουλός νεαρός. Όταν
άκουσε αυτό ο νεαρός του έπεσε το κουτάλι από το χέρι και έφυγε η μπουκιά του
από το στόμα. Καθώς συμβαίνανε αυτά, είπε «Σοβαρά μιλάτε; Εγώ να γίνω διάδοχός σας;
Ούτε στα πιο τρελά μου όνειρα δε θα το φανταζόμουνα! Όμως δε σας έχω συστηθεί
ακόμη. Με λένε …» δεν πρόλαβε να τελειώσει τη φράση του και τον διέκοψε ο
Καπετάν Μπάτσος λέγοντας «Δεν έχει σημασία πως σε λέγανε. Από δω και πέρα θα σε
λένε Καπετάν Λιχούδη. Εκτός αν σε λένε Γεράσιμο. Σε λένε έτσι; Ξέρεις μου
αρέσει να λέω χρόνια πολλά σε άτομα που γιορτάζουν το όνομά τους και σήμερα
είναι η γιορτή του Γεράσιμου»
«Σε αυτήν την περίπτωση τότε ναι, με
λένε Γεράσιμο!» είπε ο Καπετάν Λιχούδης, που δεν ήθελε να χαλάσει χατίρι στο
δάσκαλό του.
«Χρόνια σου πολλά! Μακάρι το πέρασμα
του χρόνου να σε κρατά υγιή και να σου φέρει ευτυχία!» είπε ο Καπετάν Μπάτσος,
που το πρόσωπό του έλαμπε από χαρά καθώς έλεγε χρόνια πολλά!
Ο συγγραφέας ήθελε να υπενθυμίσει
στους αναγνώστες το κόλλημα του Καπετάν Μπάτσου με τα χρόνια πολλά. Αλλά
υπάρχει και δεύτερος λόγος που το έκανε αυτό. Ο λόγος αυτός είναι πως και το
όνομά του είναι Γεράσιμος και θέλει με αυτόν τον τρόπο να θυμάστε να του λέτε
χρόνια πολλά στη γιορτή του και ίσως να του παίρνετε και ένα δωράκι! Θα
εκτιμηθεί πολύ!
Στη συνέχεια, ο Καπετάν Μπάτσος
πρόσθεσε με αυστηρό ύφος «Πάντως πρέπει να ξέρεις πως όσο διαρκεί η εκπαίδευσή
σου θα είμαι αυστηρός μαζί σου. Δε θα έχει πολλά γλυκά.»
«Κανένα πρόβλημα!» είπε ο πλέον
Καπετάν Λιχούδης χωρίς όμως να το εννοεί.
«Πολύ ωραία! Ετοίμασε τα πράγματά
σου γιατί φεύγουμε για ταξίδι με το πλοίο η Αβύθιστη Αγελάδα! Θα μπαρκάρουμε
στις ΗΠΑ, στη Νέα Υόρκη!» είπε ο Καπετάν Μπάτσος όντας αρκετά χαρούμενος για
την τροπή που είχαν πάρει τα γεγονότα.
«Σύμφωνοι!» είπε ο Καπετάν Λιχούδης,
που μόλις είχε τελειώσει την τριπλή λιχουδιά που είχε παραγγείλει. Ήταν κι
αυτός πολύ ενθουσιασμένος που είχε αναλάβει ένα ανώτερο σκοπό.
Το ταξίδι του Καπετάν Μπάτσου και
Καπετάν Λιχούδη είναι μια άλλη ιστορία και δε θα διεισδύσουμε σ’ αυτήν σε αυτό
το διήγημα. Θα καταφέρουν, όμως, οι δυο τους να αποτρέψουν την εξωγήινη εισβολή;
Αυτό θα το δούμε στα επόμενα κεφάλαια. Επόμενος σταθμός: Νέα Υόρκη!
ΜΕΡΟΣ
2Ο
Η ΕΞΩΓΗΙΝΗ ΕΙΣΒΟΛΗ
Κεφάλαιο
4ο
Έτος 2011 4 Ιουλίου ΗΠΑ Νέα Υόρκη
Στο λιμάνι της Νέας Υόρκης είχε
αράξει το πλοίο που κυβερνούσε ο Καπετάν Μπάτσος. Τους δόθηκε η ευκαιρία να
παρακολουθήσουν τη γιορτή της 4ης Ιουλίου των Αμερικάνων. Η παρέλαση
ήταν πολύ μεγάλη. Περιλάμβανε πεζοναύτες, απλούς φαντάρους, τανκ, ειδικές
δυνάμεις, βατραχανθρώπους κι άλλα πολλά. Οι Αμερικάνοι ήταν πολύ περήφανοι για
το στρατό τους. Για του λόγου το αληθές, να ένας διάλογος μεταξύ πατέρα και
γιου, που αποδεικνύει τον παραπάνω ισχυρισμό.
«Μπαμπά είμαι πολύ ενθουσιασμένος με
το στρατό μας!» είπε ένα παιδάκι που χαιρόταν με την παρέλαση.
«Με το δίκιο σου! Ο στρατός μας
είναι ανώτερος απ’ όλους!» είπε ο πατέρας του παιδιού, που ο ενθουσιασμός του
δεν ήταν μικρότερος απ’ αυτόν του γιου του.
«Που το ξέρεις μπαμπά;» είπε το
παιδί γεμάτο απορία.
«Έχουμε εισβάλλει σε πολλούς λαούς
και έχουμε βομβαρδίσει περισσότερους!» είπε ο πατέρας χωρίς να χάνει τον
ενθουσιασμό του.
«Γιατί το κάνουμε αυτό μπαμπάκα;»
είπε το παιδί, καθώς η απορία του είχε μεγαλώσει.
«Μα φυσικά, γιατί οι άλλοι λαοί
έχουν σοβαρά προβλήματα και με το βομβαρδισμό, τα ξεπερνάνε! Σκέψου τη
στρατιωτικοί εισβολή σαν ένα μέσο εξυγίανσης!» είπε ο πατέρας πιστεύοντας τα
ακράδαντα.
«Μπαμπά πως έγινες τόσο σοφός;» είπε
το παιδί, που τώρα του είχε λυθεί η απορία και την είχε διαδεχτεί ένας πατρικός
θαυμασμός.
«Κι εσύ θα γίνεις όταν μεγαλώσεις
παιδί μου!» είπε ο πατέρας, που είχε κορδωθεί λες και ήταν ο Σολωμόντας.
***
Ξαφνικά, εκεί που όλοι θαυμάζουν την
επίδειξη των αμερικάνικων στρατιωτικών δυνάμεων. τότε ο ουρανός σκοτεινιάζει
και εμφανίζεται μια τεράστια αντανάκλαση στον ουρανό. Αντανάκλαση των ανθρώπων
και των αντικειμένων, που βρίσκονται στο έδαφος. Κανείς δεν καταλαβαίνει τίποτα
προς το παρόν κι όλοι νομίζουν ότι αυτή η αντανάκλαση, που βλέπουν είναι μέρος
του προγράμματος της γιορτής! Αρχίζει να χαμηλώνει υπερβολικά η αντανάκλαση και
όλοι πλέον έχουν αρχίσει ν’ ανησυχούν λίγο. Στο κέντρο της αντανάκλασης
εμφανίζεται μια λάμψη και σιγά-σιγά κατεβαίνει μια ράμπα μέχρι την επιφάνεια
της Γης. Κάποιοι είχαν αρχίσει να τα χάνουν. Μερικοί στρατιώτες το σκάσανε από
την παρέλαση των αμερικάνικων δυνάμεων. Μόλις η μπάρα ακούμπησε στο έδαφος
άρχισαν κάποια εξωγήινα πλάσματα να πηδούν προς τη Γη. Θα μπορούσε κανείς να τα
περιγράψει ως τρίμετρους βατράχους με χέρια, πόδια και τεράστια γλώσσα. Αυτοί
που κρατάγανε όπλα είχαν πάρει το χρώμα της ασφάλτου. Μπορούσες να παρατηρήσεις
ότι είχαν και βούλες, οι οποίες παίρνανε διάφορα χρώματα. Όλοι πλέον είχαν
πανικοβληθεί και τρέχανε δεξιά κι αριστερά. Όλοι; Μόνο δύο άτομα ήταν ψύχραιμα.
Ποια ήταν αυτά; Ο ένας ήταν ο Καπετάν Μπάτσος, ο οποίος ήταν χαρούμενος κιόλας.
Φίλησε τον Καπετάν Λιχούδη στο μέτωπο και είπε «Η προφητεία είναι αληθινή! Θα
μας σώσεις από τους εξωγήινους!». Ο άλλος ήταν ο Καπετάν Λιχούδης, ο οποίος
έτρωγε ατάραχα τα γλυκά του.
Τα μαχητικά αεροπλάνα είχαν
κινητοποιηθεί, αλλά δε μπορούσαν ν’ ανοίξουν πυρ, καθώς ο ιπτάμενος δίσκος βρισκότανε
πάνω από ολόκληρη την πόλη, αφού ήταν τεράστιος. Είχε εμφανιστεί ξαφνικά στο
ραντάρ και η κινητοποίηση των δυνάμεων ήταν άμεση. Η εξωγήινη εισβολή είχε
πραγματοποιηθεί ταυτόχρονα και σε άλλες πόλεις σε όλο τον κόσμο. Κι εκεί η
κινητοποίηση ήταν άμεση, αλλά τόσο οι ιπτάμενοι δίσκοι, όσο και οι ίδιοι οι
εξωγήινοι ήταν άτρωτοι. Δεν καταλάβαιναν τίποτα ούτε από σφαίρες, ούτε από
βόμβες, ούτε από ρουκέτες κι ούτε καν από πυρηνικά όπλα! Τα πυρηνικά
χρησιμοποιήθηκαν μόνο σε ιπτάμενους δίσκους οι οποίοι βρισκόντουσαν σε
απομονωμένες περιοχές. Σε όλες τις μάχες επικράτησαν οι εξωγήινοι κι έτσι οι
εχθροπραξίες σταματήσανε. Κανονίστηκε από εξωγήινους κι ανθρώπους να γίνει μια
συνάντηση μεταξύ των ηγετών των μεν και των δε. Στη συνάντηση αυτή ζητήθηκε να
είναι παρόντες κι ο Καπετάν Μπάτσος με τον Καπετάν Λιχούδη. Τι θέλουν οι
εξωγήινοι από εμάς; Ποιες θα είναι οι συνθήκες παράδοσης; Ποια είναι η φύση των
εξωγήινων; Αυτά κι άλλα πολλά θα απαντηθούν στο επόμενο κεφάλαιο!
Κεφάλαιο 5ο
Έτος
2011 7 Ιουλίου ΗΠΑ Ουάσιγκτον
Έχει
φτάσει η μέρα για τη συνάντηση μεταξύ των ηγετών των ανθρώπων και του αρχηγού
των εξωγήινων. Όλοι είναι παρόντες. Όλοι οι ηγέτες, όλων των χωρών, καθώς κι ο
Καπετάν Μπάτσος με τον Καπετάν Λιχούδη. Πρώτος αρχίζει να μιλάει ο αρχηγός των
εξωγήινων λέγοντας «μπλγκλσμπξ μνκπ;....» σταματάει για λίγο μετά ένας
στρατιωτικός από τους εξωγήινους βάζει μπροστά ένα μηχάνημα. Ήταν ένα μικρόφωνο
συνδεδεμένο με κάτι που φαινότανε να είναι ένας ηλεκτρονικός υπολογιστής. Στην
πραγματικότητα ήταν ένας παγκόσμιος μεταφραστής. Είχε τις γλώσσες όλου του
σύμπαντος. Απλώς ρύθμιζες σε ποιον ήθελες να μιλήσεις και τα υπόλοιπα
γινόντουσαν αυτόματα. Πάλι πήρε το μικρόφωνο ο αρχηγός των εξωγήινων και αυτή
τη φορά είπε «Γήινοι γεια σας! Ξέρω πως κανένας δε θέλει τον πόλεμο και μπορώ
να σας διαβεβαιώσω πως ούτε κι εμείς. Απλώς αυτό που χρησιμοποιείται εσείς για
καύσιμο, δηλαδή το πετρέλαιο, εμείς το τρώμε και στο δικό μας πλανήτη έχει
τελειώσει. Με το να γίνετε σκλάβο…εεε....θέλω να πω με τη συνεργασία σας θα
μπορέσουμε ν’ αντλήσουμε όλο το πετρέλαιο που έχει απομείνει στον πλανήτη σας.
Κάποτε ήμασταν και εμείς ανθρωπόμορφοι, αλλά εξαιτίας της μόλυνσης και της
ρύπανσης του περιβάλλοντος, μεταλλαχτήκαμε στα άτρωτα βατραχοειδή όντα που
βλέπετε μπροστά σας. Σε αντίθεση με σας, οι κοινωνικές μας τάξεις είναι μόλις
τέσσερις, οι οποίες είναι οι τροφοπαραγωγοί ή πετρελαιοπαραγωγοί, οι εργάτες,
οι επιστήμονες και οι στρατιωτικοί. Όλοι είμαστε πράσινοι, εκτός από τους
στρατιωτικούς, οι οποίοι παίρνουν το χρώμα του περιβάλλοντος στο οποίο γίνεται
η εισβολή. Η αλήθεια είναι ότι δεν είμαστε εντελώς πράσινοι όπως θα
παρατηρήσατε κι εσείς, αλλά έχουμε μονόχρωμες βούλες διαμέτρου περίπου 20
εκατοστών σε όλο το κορμί μας. Το χρώμα όλων των βουλών αλλάζει με το πώς
αισθανόμαστε. Θα σας πω μερικά παραδείγματα για να καταλάβετε. Το κόκκινο του
δικού σας αίματος είναι του έρωτα, το πορτοκαλί της φωτιάς, το οποίο πιστέψτε
με δε θέλετε να το δείτε, σημαίνει ότι είμαστε θυμωμένοι, το κίτρινο σημαίνει
πως πάθαμε ηλίαση, καθώς είμαστε ευαίσθητοι στα κίτρινα αστέρια. Γι’ αυτό τη
μέρα φοράμε αυτά τα ειδικά μαύρα παραβάν, στηρίζονται στο κεφάλι μας και μας
παρέχουν ολοκληρωτική κάλυψη, δηλαδή και στο σώμα και στο κεφάλι. Το πράσινο
σημαίνει πως αισθανόμαστε ηρεμία, το μπλε ικανοποίηση, το μωβ όταν γελάμε. Το
μόνο χρώμα που δεν έχει παρατηρηθεί ποτέ, αλλά ξέρουμε ότι είναι δυνατό γιατί
αναφέρεται στις γραφές μας, είναι αυτό του συνδυασμού των χρωμάτων του ουράνιου
τόξου. Μόνο τότε νιώθουμε ψυχική γαλήνη, ευτυχία. Το ροζ σημαίνει…» εκείνη τη
στιγμή μπαίνει μέσα ένας θηλυκός εξωγήινος. Αυτό φαινότανε γιατί τα θηλυκά ήταν
λιγότερα μεγαλόσωμα από τα αρσενικά. Ήταν η κόρη του αρχηγού και τον διέκοψε
λέγοντας «φχσκλς τρθπκλ χςςςς …». Ήταν προφανές ότι η γλώσσα των εξωγήινων δεν
περιείχε φωνήεντα. Επειδή η κόρη του αρχηγού δεν μιλούσε κοντά στο μικρόφωνο
του παγκόσμιου μεταφραστή δε μπορούμε να καταλάβουμε τι λέει. Ο πατέρας
απάντησε «Σοβαρά μιλάς; Αυτό είναι θαυμάσιο! Θα…πρκλς αγγρ…». Δεν ακούσαμε τη
συνέχεια, καθώς η συζήτηση ήταν προσωπική κι ένας από τους στρατιωτικούς που
συνόδευε τον αρχηγό των εξωγήινων έκλεισε τον παγκόσμιο μεταφραστή.
Όλοι αναρωτιόντουσαν τι συμβαίνει.
Αυτό που παρατηρήθηκε είναι πως η κόρη του αρχηγού είχε κόκκινες βούλες! Πράγμα
το οποίο σημαίνει πως ήταν ερωτευμένη με κάποιον. Με ποιον; Θα το μάθετε στη
συνέχεια του κεφαλαίου. Πριν όμως δοθεί αυτή η συνέχεια, πρέπει να τονιστεί σε
αυτό το σημείο, πως γίνεται ο αέρας να έχει γίνει οικονομικό αγαθό. Μέχρι το
2031 άνοιξαν τόσα διυλιστήρια πετρελαίου, που η ατμόσφαιρα μολύνθηκε
ανεπανόρθωτα. Ανοίγανε όπως φυτρώνουνε τα μανιτάρια. Επιπλέον, οι επιστήμονες
των εξωγήινων βρήκαν ειδικές βιοχημικές διαδικασίες, με τις οποίες μετατρέπανε
και τα σκουπίδια μας σε πετρέλαιο.
Ένα βατραχοειδές άνοιξε τον
παγκόσμιο μεταφραστή και ο αρχηγός τους πήρε πάλι το μικρόφωνο και είπε «Έχω
θαυμάσια νέα! Η κόρη μου είναι ερωτευμένη με έναν από εσάς! Είμαι πολύ
ενθουσιασμένος γιατί η κόρη μου δεν ήθελε να παντρευτεί και τώρα δήλωσε πως
είναι έτοιμη να γίνει νοικοκυρά! Ο άνθρωπος αυτός είναι αυτός που ονομάζετε
Καπετάν Μπάτσο! Αν δεχτεί αυτήν την πρόταση ο Καπετάν Μπάτσος, τότε θα θεωρήστε
σύμμαχοι και θα σας αφήσουμε στην ησυχία σας! Σκεφτείτε το!».
Ακολούθησε μια μακριά παύση. Ο
Καπετάν Μπάτσος σκεφτότανε πως αυτό είναι αδιανόητο! Να ζευγαρώσει με μια
πελώρια βατραχίνα; Ποτέ! Τον πλησίασε ο πρόεδρος των ΗΠΑ και του είπε
χαμηλόφωνα «Σκεφτείτε σοβαρά αυτήν την προσφορά. Την μέρα θα φοράει το παραβάν
και το βράδυ θα έχει σκοτάδι. Με άλλα λόγια δε θα τη βλέπετε ποτέ! Μακάρι να
συνέβαινε το ίδιο και με τη δική μου γυναίκα! Ακούστε κάποιον που είναι
παντρεμένος 27 χρόνια! Τι λέτε;» και έλπιζε πως ο Καπετάν Μπάτσος θα
συνετιζότανε. Όμως ο Καπετάν Μπάτσος είχε άλλα σχέδια και είπε δυνατά «Όχι, δε
δέχομαι!»
Ο αρχηγός των εξωγήινων ξαφνιάστηκε
απ’ αυτή την απάντηση και είπε «Αυτή είναι η τελευταία σου απάντηση;»
«Ναι!» είπε με βροντερή φωνή ο
Καπετάν Μπάτσος που όποιος τον άκουσε συμπέρανε πως δεν ένιωθε καμία αμφιβολία
για την απόφασή του.
«Μπορούμε να τα βρούμε διαφορετικά
τότε! Αν μας δίνετε 20 παρθένες την ημέρα!» είπε ο εξωγήινος αρχηγός, που του
έτρεχαν τα σάλια.
«Που να τις βρούμε τόσες παρθένες
στην εποχή μας;» απαντάει ο πρόεδρος των ΗΠΑ
«Καλά τότε 20 γυναίκες της επιλογής
μας την ημέρα!» είπε ο αρχηγός χωρίς να σταματάει το τρέξιμο των σάλιων.
«Και τι θα τις κάνετε τις γυναίκες μας;»
ρωτάει ο πρόεδρος των ΗΠΑ γεμάτος απορία.
«Τι κάνει νιάου νιάου στα κεραμίδια;»
απαντάει ο αρχηγός των εξωγήινων που τα σάλια συνέχιζαν να τρέχουν, αλλά οι
βούλες έγιναν μωβ που σήμαινε ότι γελούσανε!
«Αυτό δε μπορούμε να το κάνουμε!»
απάντησε με σθένος ο πρόεδρος των ΗΠΑ.
Τότε τα σάλια του αρχηγού σταμάτησαν
να τρέχουν και οι βούλες του αρχηγού έγιναν πορτοκαλί και είπε «Όπως νομίζετε!
Σε αυτήν την περίπτωση θα καταψυχθεί ο Καπετάν Μπάτσος για εκατό χρόνια μήπως
αλλάξει γνώμη. Εμείς έτσι κι αλλιώς ζούμε 10.000 χρόνια. Όσο για εσάς, που θα
παραμείνετε ενεργοί, θα ευχόσασταν να είχατε την ίδια τύχη, καθώς θα δουλεύετε
έξι ώρες για λογαριασμό σας κι έξι ώρες στα διυλιστήρια πετρελαίου, τα οποία θα
κατασκευάσετε οι ίδιοι! Αυτή είναι η μοίρα σας! Το αποφάσισα κι έτσι θα γίνει!»
Ο Καπετάν Λιχούδης είπε στον Καπετάν
Μπάτσο «Τι είπε;». Δεν είχε ακούσει καθώς ήταν απασχολημένος με κάτι σοκολάτες
που έτρωγε. Ο Καπετάν Μπάτσος δεν απάντησε. Τον απασχολούσαν σκέψεις όπως το αν
η ινδή μάντισσα ήταν μια απάτη.Ήταν; Θα το δείτε στα επόμενα τρία κεφάλαια!
ΜΕΡΟΣ 3Ο
Η
ΜΗΧΑΝΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ
Κεφάλαιο 6ο
Έτος 2032 7
Ιανουαρίου ΗΠΑ Νέα Υόρκη
Μια
επαναστατική μυστική οργάνωση έχει ιδρυθεί, με ιδρυτή τον Καπετάν Λιχούδη και
μέλος τον Κύρο Φαντάζη, έναν νεαρό ευρηματικό κι εφευρετικό επιστήμονα. Η
οργάνωση ονομάζεται Ε.Ο.Ε., που σημαίνει Έξω Οι Εξωγήινοι. Για 19 χρόνια είχε
μοναδικό μέλος μόνο τον Καπετάν Λιχούδη. Τον τελευταίο, όμως, χρόνο είχε γίνει
μέλος κι ο Κύρος Φαντάζης, με αποτέλεσμα οι δυο τους να έχουν καταστρώσει ένα
σχέδιο. Να γυρίσουν πίσω στο χρόνο και να εξοντώσουν τους εξωγήινους. Το σχέδιο
το κατέστρωσε ο Καπετάν Λιχούδης, αλλά τις εφευρέσεις ο Κύρος Φαντάζης. Ήταν
συνεταιρικό σχέδιο. Δηλαδή η ιδέα του σχεδίου ήταν του Καπετάν Λιχούδη και οι
εφευρέσεις που ήταν απαραίτητες για την εφαρμογή του σχεδίου, τις έφτιαξε ο
Κύρος Φαντάζης. Οι εφευρέσεις είναι η μηχανή του χρόνου, για να γυρίσουν πίσω
στο χρόνο και ένας θανατηφόρος ιός μόνο για τους εξωγήινους. Με άλλα λόγια δε
βλάπτει τους ανθρώπους. Το μόνο κακό είναι ότι δεν είχαν δοκιμαστεί ποτέ κι
έτσι δε ξέρανε αν λειτουργούν οι εφευρέσεις.
Η
στιγμή για το «μαγικό» ταξίδι έχει φτάσει. Ο Κύρος Φαντάζης κι ο Καπετάν
Λιχούδης κάνουν τις τελευταίες προετοιμασίες. Οι δυο τους είναι σ’ ένα μυστικό
εργαστήριο. Αν κάνετε ησυχία θα τους ακούσουμε. Μα κάντε ησυχία λοιπόν!
Α...κάνατε; Δεν το κατάλαβα! Ο Κύρος Φαντάζης λέει στον Καπετάν Λιχούδη «Είσαι
σίγουρος ότι θέλεις να κάνεις το ταξίδι; Μπορεί να μην «ταξιδέψεις» καθόλου,
καθώς δεν είναι σίγουρο ότι δουλεύει η μηχανή του χρόνου».
Κι
ο Καπετάν Λιχούδης απαντά τρώγοντας μια σοκολάτα «Μμμμμ…Θα κάνω τα πάντα για το
δάσκαλό μου! Θα το ρισκάρω! Μμμμμμ…δεν αντέχω να τον βλέπω κατεψυγμένο!»
Καθώς
ο Κύρος Φαντάζης έλεγχε τα μηχανήματα ο Καπετάν Λιχούδης καταβρόχθιζε ένα
παγωτό μακράς διάρκειας. Τα παγωτά μακράς διάρκειας έλιωναν μετά από πολύ
καιρό. Ο Κύρος Φαντάζης λέει στον Καπετάν Λιχούδη «Ας πούμε άλλη μια φορά το
σχέδιο.»
«Μιαμ
μιαμ, αφού το έχουμε πει τόσες φορές!» είπε ο Καπετάν Λιχούδης, που δεν είχε
τελειώσει ακόμα το παγωτό.
«Ναι,
αλλά πάντα καταβροχθιζ…θέλω να πω είσαι απασχολημένος. Θέλω να είσαι
αυτοσυγκεντρωμένος 100%. Το ταξίδι μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνο μια φορά.
Όταν αλλάξεις το παρελθόν και γυρίσεις στο παρόν, τότε το παρόν θα έχει αλλάξει
κι από εκεί δεν μπορείς να πας πίσω στο αρχικό παρελθόν, όπου έγινε η εισβολή.
Συνεπώς, έχουμε μόνο μία ευκαιρία για να το κάνουμε σωστά! Κατάλαβες;» είπε ο
Κύρος Φαντάζης ελαφρώς εκνευρισμένος που ο Καπετάν Λιχούδης δεν έδινε την
απαιτούμενη προσοχή.
«Μιαμ
μιαμ φυσικά και κατάλαβα. Παρελθόν…παρόν…σωστά δεν τα είπα;» είπε ο Καπετάν
Λιχούδης, που ο νους του δεν ξεκολλούσε με τίποτα από τα γλυκά.
Ο
Κύρος Φαντάζης παίρνει το παγωτό απότομα από τα χέρια του Καπετάν Λιχούδη,
καθώς είναι φανερά εκνευρισμένος, και λέει «Πρόσεχε με! Για τελευταία φορά θα
σου πω το σχέδιο. Θα γυρίσεις πίσω στο χρόνο μετά την εμφάνιση των εξωγήινων
και πριν τη συνεδρίαση για την παράδοσή μας, καθώς θα έχεις στη διάθεση σου μία
ώρα μόνο. Το ταξίδι διαρκεί δύο ώρες. Μία για να πας και μία για να γυρίσεις.
Θα δώσεις στον Καπετάν Μπάτσο τον θανατηφόρο ιό για να εμβολιάσει τον αρχηγό
των εξωγήινων. Μόνο έτσι θα πεθάνουν όλοι. Η χωροχρονική πύλη θα κλείσει μετά
από μια ώρα, γι’ αυτό δεν έχεις καιρό για χάσιμο! Το κατάλαβες;»
«Ναι
μην ανησυχείς! Θα μου δώσεις πίσω το παγωτό μου τώρα;» απάντησε ο Καπετάν
Λιχούδης που το μυαλό του δεν έφευγε ποτέ από τα γλυκά.
«Κατάλαβα.
Ο Θεός βοηθός!» είπε ο Κύρος Φαντάζης και έδωσε πίσω το παγωτό κι ο Καπετάν
Λιχούδης άρχισε πάλι να το κατασπαράζει. Μόλις το τελείωσε πήρε το σάκο του με
τα πράγματά του για το ταξίδι. Δηλαδή γλυκά, γιατί το ταξίδι κρατούσε μία ώρα.
Μόνο το πήγαινε. Μπήκε στο θάλαμο της μηχανής του χρόνου και έκανε μια γροθιά
με τον αντιχείρα να δείχνει προς τα πάνω για να κάνει νόημα στον Κύρο Φαντάζη
ότι είναι έτοιμος για να φύγει. Ο τελευταίος έκανε μια γρήγορη προσευχή και
πάτησε το κουμπί που έστελνε τον Καπετάν Λιχούδη 20 χρόνια πίσω. Μια τεράστια
λάμψη μέσα στο θάλαμο της μηχανής του χρόνου κι ο Καπετάν Λιχούδης
εξαφανίστηκε! Πήγε πίσω στο χρόνο ή κάπου αλλού; Θα καταφέρει να βρει εγκαίρως
τον Καπετάν Μπάτσο; Θα πετύχει το σχέδιο; Θα το δείτε στο επόμενο κεφάλαιο!
ΜΕΡΟΣ 4Ο
Η ΑΝΑΤΡΟΠΗ
Κεφάλαιο 7ο
Έτος 2011 7
Ιουλίου ΗΠΑ Ουάσιγκτον
Μια
λάμψη εμφανίζεται σ’ ένα σοκάκι και μέσα απ’ αυτήν ξεπηδάει ο Καπετάν Λιχούδης!
Που βρίσκεται; Και το κυριότερο πότε βρίσκεται; Μα εκεί που γράφει ο τίτλος του
κεφαλαίου θα πουν οι αναγνώστες! Δε διαφωνώ, αλλά ο Καπετάν Λιχούδης δεν το
ξέρει! Οπότε ρωτάει έναν περαστικό το πότε και το που. «Συγνώμη κύριε μπορείτε
να μου πείτε που βρίσκομαι και την ακριβή ημερομηνία;» είπε ο Καπετάν Λιχούδης
και η καρδιά του χτυπούσε σαν τρελή από την αγωνία του!
«Μα
καλά που ζείτε άνθρωπέ μου; Νεανική αλτσχάιμερ έχετε; Που έχετε τα μυαλά σας
εσείς οι νέοι; Σήμερα έχουμε 7 Ιουλίου του 2011 και βρισκόμαστε στην
Ουάσιγκτον. Η σημερινή ημέρα είναι ιστορική γιατί παζαρεύουμε την παράδοσή μας
στους εξωγήινους! Ποιος ξέρει τι θα γίνει; Όπως ο Αβραάμ Λίνκον είχε πει…»
«Ναι
τα καταφέραμε!» είπε δυνατά από τον ενθουσιασμό του, διακόπτοντας το γεράκο που
έτσι κι αλλιώς δεν είχε να πει κάτι ουσιώδες πλέον για τον Καπετάν Λιχούδη.
Παρατήρησε κάποιες ταμπέλες και συνειδητοποίησε σε ποιον δρόμο βρίσκεται. Ακόμη
είδε και την ώρα. Ήταν 11:40. Είχε 20 περίπου λεπτά να φτάσει στο μέρος που
γινότανε η συνεδρίαση για την παράδοση των ανθρώπων. Η συνεδρίαση δεν έγινε
νωρίτερα γιατί ο αρχηγός των εξωγήινων δεν ήταν πρωινός τύπος. Μόλις τα
συνειδητοποίησε όλα αυτά άρχισε να τρέχει προς το κτίριο της συνεδρίασης. Δεν
πήρε ταξί γιατί είχε πολύ κίνηση. Αφού είχε τρέξει περίπου δύο λεπτά άρχισε να
λαχανιάζει. Σκέφτηκε πως ήταν καιρός ν’ αρχίσει κάποια δίαιτα. Λίγο παρακάτω
είδε ένα παιδάκι μ’ ένα ποδήλατο. Σκέφτηκε πως θα ήταν καλή ιδέα να πάρει το
ποδήλατο. Το παιδάκι ήταν λίγο παχουλό. Οπότε του λέει κάπως λαχανιασμένα
«Ουφ…τι λες να σου δώσω 500 κόσμο ουφ για το ποδήλατο;»
«Που
τα βρήκες αυτά τα λεφτά; Σε μονόπολη;» είπε το παιδάκι, που έβαλε τα γέλια.
Ο
Καπετάν Λιχούδης είχε ξεχάσει ότι βρισκότανε σε άλλη εποχή και το νόμισμα του
μέλλοντος ήταν άκυρο. Τότε το ξανασκέφτηκε και είπε «Τι λες για ένα παγωτό που
δε λιώνει;»
Το
παιδάκι γούρλωσε τα μάτια του και είπε «Γιαμ! Τώρα μάλιστα κύριε! Τώρα μπορούμε
να κάνουμε συμφωνία!» κι έπειτα έδωσε το ποδήλατο.
Ο Καπετάν Λιχούδης καβάλησε το
ποδήλατο και σε πέντε λεπτά είχε φτάσει στο κτίριο της συνεδρίασης. Είδε τον
Καπετάν Μπάτσο με τον Καπετάν Λιχούδη τον παροντικό να μπαίνουν μέσα στο
κτίριο. Τότε βάζει μια δυνατή φωνή λέγοντας «Καπετάν Μπάτσε!» Όμως ο Καπετάν
Μπάτσος μπήκε μέσα. «Αυτό ήταν»
σκέφτηκε ο Καπετάν Λιχούδης ο μελλοντικός. «Δεν
πρόκειται να σωθούμε!». Επρόκειτο να γίνει έτσι; Θα αφήσει ο συγγραφέας να
τελειώσει έτσι δραματικά αυτό το διήγημα; Όχι αν περνάει απ’ το χέρι του!
Ανοίγει πάλι η πόρτα του κτιρίου και βγαίνει ο Καπετάν Μπάτσος λέγοντας «Ποιος
με φώναξε; Χρειάζεται κάποιος την πολυπόθητη βοήθειά μου;» και είδε κάποιον να
του κάνει νόημα. Αυτός ο κάποιος ήταν ο μελλοντικός Καπετάν Λιχούδης. Τον
πλησίασε και είπε γεμάτος απορία και στόμφο «Παρακαλώ; Αν μπορείτε λίγο γρήγορα
κιόλας. Το μέλλον του κόσμου μας διακυβεύεται!»
«Εγώ είμαι ο μαθητής σου. Ο Καπετάν
Λιχούδης από το μέλλον! Δεν έχουμε πολύ χρόνο! Πρέπει να με πιστέψεις!» είπε ο
μελλοντικός Καπετάν Λιχούδης που έλπιζε να γίνει πιστευτός.
«Πείσε με!» είπε ο Καπετάν Μπάτσος
που ναι μεν έβλεπε να υπάρχει ομοιότητα μεταξύ του μελλοντικού και παροντικού
Καπετάν Λιχούδη, αλλά σκέφτηκε ότι μπορεί να είναι συμπτωματική.
«Αν δεν είμαι αυτός που λέω, τότε
πως ξέρω για την Σαμπίνα, την προφητεία για τους εξωγήινους;»
«Για συνέχισε…» είπε ο Καπετάν
Μπάτσος που άρχισε να πείθεται.
«Τι συμβαίνει εδώ πέρα;» ρώτησε ο παροντικός
Καπετάν Λιχούδης, που η περιέργειά του τον είχε φέρει εδώ πέρα. Ο μελλοντικός
όμως Καπετάν Λιχούδης επειδή ήξερε πως δεν υπάρχει αρκετός χρόνος για να
εξηγήσει το σχέδιο και στον παροντικό Καπετάν Λιχούδη του έδωσε το σάκο του
λέγοντας «Πάρε αυτά τα γλυκά».
«Οοο ουάο! Βλέπω πολλά γλυκά εδώ
μέσα!» είπε ο τωρινός Καπετάν Λιχούδης και τα πήρε χωρίς δεύτερη κουβέντα!
Ο μελλοντικός Καπετάν Λιχούδης είπε
στον Καπετάν Μπάτσο χωρίς να χάνει χρόνο: «Πάρε αυτό» και του έδωσε μια σύριγγα
και μετά πρόσθεσε: «Είναι ένα θανατηφόρο εμβόλιο για τους εξωγήινους. Αν ακόμα
έχεις αμφιβολίες περίμενε μέχρι που ο αρχηγός των εξωγήινων θα σε καταδικάσει
σε 100 χρόνια κατάψυξης. Τότε δε θα έχεις να χάσεις τίποτα! Εκτός, αν θες να
κάνεις καριέρα σαν κατεψυγμένο τυροπιτάκι. Πρέπει να το χορηγήσεις στον αρχηγό.
Μόνο έτσι θα εξοντωθούν όλοι. Κατάλαβες;»
Ο Καπετάν Μπάτσος κατεύνασε και πήρε
το θανατηφόρο ιό. Αποχαιρέτησε τον μελλοντικό Καπετάν Λιχούδη και πήρε τον
παροντικό Καπετάν Λιχούδη και μπήκαν στο κτίριο της συνεδρίασης. Οι πόρτες
έκλεισαν κι ο μελλοντικός Καπετάν Λιχούδης πήρε το ποδήλατο για γυρίσει στο
μέρος όπου θ’ ανοίξει η χωροχρονική πύλη που θα τον γυρίσει στο μέλλον. Όμως,
σε ποιο μέλλον θα τον γυρίσει; Υπομονή! Αυτό θα το δούμε στο επόμενο και
τελευταίο κεφάλαιο! Προς το παρόν ας δούμε τι θα γίνει με τους εξωγήινους!
***
Το
συνέδριο έχει αρχίσει κι όλοι ακούν με θρησκευτική ευλάβεια τον αρχηγό των
εξωγήινων. Όχι ακριβώς όλοι. Ο Καπετάν Μπάτσος είναι βυθισμένος στις σκέψεις
του. Ακούει μεν τον αρχηγό των εξωγήινων, αλλά ακούει και τις σκέψεις του. Σε
κάποια φάση ο εξωγήινος αρχηγός λέει «…αν δεχτεί αυτήν την πρόταση ο Καπετάν
Μπάτσος τότε θα θεωρήστε σύμμαχοι και θα σας αφήσουμε στην ησυχία σας!
Σκεφτείτε το!» Κι αυτή τη φορά ακολούθησε μια μακριά παύση κι ο πρόεδρος των
ΗΠΑ πήρε παράμερα τον Καπετάν Μπάτσο και του είπε τα ίδια πράγματα. Κι ο
Καπετάν Μπάτσος απαντάει με τη σειρά του «Όχι, δε δέχομαι»
Ο
αρχηγός των εξωγήινων λέει «Αυτή είναι η τελευταία σου απάντηση;»
Κι
όπως ξέρουμε ο Καπετάν Μπάτσος απαντάει «Ναι!».
…Τότε
οι βούλες του αρχηγού έγιναν πορτοκαλί και είπε «Όπως νομίζεις! Σε αυτήν την
περίπτωση θα καταψυχθείς για εκατό χρόνια μήπως αλλάξεις γνώμη…». Όμως από δω
και πέρα τα πράγματα πήραν άλλη τροπή. Δεν άρεσε στον Καπετάν Μπάτσο η ιδέα της
κατάψυξης, καθώς προτιμά τα ζεστά κλίματα. Κι έτσι πλησίασε τον αρχηγό των
εξωγήινων και είπε «Παρ’ τα άρρωστε βάτραχε!» και του έμπηξε στο δέρμα του τον
θανατηφόρο ιό. Εν τω μεταξύ ο Καπετάν Λιχούδης έτρωγε ατάραχος τα γλυκά του.
Αμέσως μετά, οι βούλες του αρχηγού των βατραχοειδών άρχισαν ν’ αλλάζουν χρώματα
ραγδαία. Ο Καπετάν Μπάτσος πίστευε πως θα εξοντωθούν οι εξωγήινοι. Οι υπόλοιποι
τα είχαν χάσει και δεν ξέρανε τι να σκεφτούν, ενώ ο Καπετάν Λιχούδης έτρωγε
ατάραχος τα γλυκά του. Ξαφνικά οι βούλες σταμάτησαν ν’ αλλάζουν χρώμα και
σταθεροποιήθηκαν στο μωβ, οπότε οι εξωγήινοι βάλανε τα γέλια και ο αρχηγός τους
είπε «Νόμιζες πως θα μας εξοντώσεις Καπετάν Μπάτσε; Ήσουν βαθιά γελασμένος!
Εσείς οι γήινοι είστε άχρηστοι! Τίποτα δε μπορείτε να καταφέρετε! Είχαμε
κατασκόπους και είχαμε παρατηρήσει τις κινήσεις σας! Ξέραμε για την τιποτένια
οργάνωση Ε.Ο.Ε! Κι όσο για το θανατηφόρο ιό σας οι επιστήμονές μας έφτιαξαν ένα
εμβόλιο-αντίδοτο κι έτσι δεν πάθαμε τίποτα! Για τιμωρία όμως δε θα καταψυχθείς
Καπετάν Μπάτσε, αλλά θα σε αφήσω να ζήσεις ως προσωπικό μου σκλάβο, για να με
ταΐζεις πετρέλαιο! Και μην ξεχνάτε ποτέ ότι…»
Ο
αρχηγός σταμάτησε να μιλάει γιατί παρατήρησε, μαζί με όλους τους άλλους που
βρισκόντουσαν στην αίθουσα, κάτι εξαιρετικά πρωτότυπο. Τι ήταν αυτό; Οι βούλες
του υπαρχηγού των εξωγήινων είχαν πάρει το χρώμα του συνδυασμού του ουράνιου
τόξου κι αυτό σήμαινε πως ήταν ευτυχισμένος! Τι είχε συμβεί; Απλούστατα ο
υπαρχηγός πεινούσε κι έβλεπε τον Καπετάν Λιχούδη να τρώει όλα εκείνα τα γλυκά
και με την τεράστια γλώσσα του έκλεψε από τα χέρια του Καπετάν Λιχούδη το
παγωτό! Κανένα βατραχοειδές μέχρι τώρα δεν είχε φάει κάτι διαφορετικό από
πετρέλαιο και ιδού το αποτέλεσμα! Τα παγωτά μακράς διάρκειας είχαν την ίδια
γεύση με τα κανονικά παγωτά. Μόλις το συνειδητοποιήσανε οι εξωγήινοι και
δοκιμάσανε ένα παγωτό ο καθένας, τότε είπε ο αρχηγός τους «Αφού μπορείτε να
φτιάχνετε κάτι τόσο αριστουργηματικό, τότε θα θεωρήστε σύμμαχοι και κανείς από
το είδος μας δε θα σας ξαναπειράξει! Όλα αυτά υπό έναν όρο!»
«Ποιος
είναι αυτός;» ρώτησε φοβισμένα ο πρόεδρος των ΗΠΑ.
«Να
δείξετε στους επιστήμονές μας πως φτιάχνεται το παγωτό!»
Μόλις
το ακούει αυτό απαντά χαρούμενα ο πρόεδρος των ΗΠΑ «Μην ανησυχείτε καθόλου!
Ό,τι παγωτό θέλει η ψυχ…ε συγνώμη η βατραχιά σας! Μπανάνα, φιστίκι, καραμέλα…»
Ο
Καπετάν Μπάτσος λέει χαρούμενα στον Καπετάν Λιχούδη «Τελικώς η προφητεία ήταν
αληθινή! Μας έσωσες!»
«Γιαμ
γιαμ! Αφού τα παγωτά είναι πεντανόστιμα!» είπε ο Καπετάν Λιχούδης
καταβροχθίζοντας ένα παγωτό. Τέλος καλό, όλα καλά θα σκεφτούν οι αναγνώστες! Όχι ακόμη! Μην ξεχνάτε τον μελλοντικό Καπετάν
Λιχούδη! Σε ποιο μέλλον γύρισε αυτός; Θα το διαβάσετε στο επόμενο και
ταυτόχρονα τελευταίο κεφάλαιο!
ΜΕΡΟΣ
5Ο
Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ
Κεφάλαιο 8
Έτος 2032 7 Ιανουαρίου Που; Έκπληξη!
Ο
Καπετάν Λιχούδης, αφού ταξίδευε μία ώρα, επέστρεψε. Όμως, που επέστρεψε;
Κι ο ίδιος δεν ήξερε, καθώς δεν
αναγνώρισε το χώρο που βρισκότανε ως το εργαστήριο του Καπετάν Φαντάζη. Ήταν
παντού γαλάζια, σαν τα ουράνια και μόλις συνειδητοποίησε πως περπατούσε πάνω σε
σύννεφο! Είχε ανατριχιάσει! Δεν είχε σχεδόν καθόλου όρεξη για γλυκό!
Ξαφνικά
εμφανίστηκε ένας γέρος ντυμένος με ένα λευκό μανδύα. Έμοιαζε τρομερά στον
Καπετάν Μπάτσο. Ο Καπετάν Λιχούδης τα είχε χάσει. Παρόλα αυτά βρήκε τη μιλιά
του και είπε «Καπετάν Μπάτσε; Που βρίσκομαι;...»
«Δεν
είμαι ο Καπετάν Μπάτσος. Δεν έχεις καταλάβει ήδη που βρίσκεσαι παιδί μου;»
Ο
Καπετάν Λιχούδης είχε αρχίσει δειλά-δειλά να το σκέφτεται, αλλά δεν ήθελε να το
παραδεχτεί. Οπότε είπε «Είμαι στον…παράδεισο;»
«Ναι
παιδί μου» του απάντησε η φιγούρα που έμοιαζε στον Καπετάν Μπάτσο.
«Κι
εσύ είσαι ο …Θεός;» είπε ο Καπετάν Λιχούδης, που όλα αυτά του φαινόντουσαν
απίστευτα.
«Κοντά
έπεσες. Είμαι η προσωποποίηση της ιδέας του πως φαντάζεσαι τον Θεό. Ο καθένας
με βλέπει με διαφορετική μορφή» είπε η προσωποποίηση του Θεού.
«Τι
έγινε…;» είπε ο Καπετάν Λιχούδης με την απορία να τη νιώθει στο είναι του.
«Θα
στο πω πολύ απλά. Δεν κατακτηθήκατε από τους εξωγήινους κι έτσι έγινε ο 3ος
παγκόσμιος πόλεμος με πυρηνικά και δεν επιβιώσανε ούτε καν οι κατσαρίδες!» είπε
αυτός που έμοιαζε στον Καπετάν Μπάτσο.
«Τότε,
αντί να κάνω καλύτερα τα πράγματα, τα έκανα χειρότερα;» είπε ο Καπετάν
Λιχούδης, που πλέον δεν είχε καθόλου όρεξη για γλυκό, κι εκτός αυτού έβαλε τα
κλάματα. Λίγο αργότερα πρόσθεσε «Αν βρίσκομαι στον παράδεισο τότε γιατί νιώθω
τόσο χάλια;» και μετά συνέχισε το κλάμα.
«Άνοιξε
εκείνη την πόρτα και θα βρεις ό,τι άφησες πίσω σου!» είπε ο γέρος που έμοιαζε
στον Καπετάν Μπάτσο.
Κι
όντως, καθώς προχώρησε λίγο, εκεί που τελείωνε το σύννεφο, πάνω στο γαλάζιο του
ουρανού, υπήρχε ένα χερούλι. Οι χτύποι της καρδιάς του ήταν δυνατοί. Σκεφτότανε
τι θ’ αντικρίσει πίσω απ’ αυτήν την πόρτα. Μόλις την άνοιξε ακούει «Έκπληξη!».
Ήταν ο Κύρος Φαντάζης με όλους τους φίλους, τους συγγενείς και μία τούρτα!
«Μπαγάσες!
Σας πίστεψα!» είπε ο Καπετάν Λιχούδης που η όρεξή του είχε επανέλθει στο
φυσιολογικό. Ο Κύρος Φαντάζης είχε φτιάξει ένα δωμάτιο προσομοίωσης του
ουρανού, για να μοιάζει με παράδεισο! Για τον Λιχούδη είχαν περάσει δύο ώρες
που έλειπε, ενώ για τους υπόλοιπους είχε αλλάξει το μέλλον κι έτσι η χρονική
αλλαγή κράτησε 19 χρόνια κι είπανε να το γιορτάσουνε με μια φάρσα. Ο Καπετάν
Λιχούδης ψάχνει στη τσέπη του για ένα παγωτό, αλλά δε βρίσκει τίποτα, καθώς ξέχασε
πως τα έδωσε στον Καπετάν Λιχούδη του παρελθόντος. Αυτή τη φορά θα σας πω οριστικά:
ΤΕΛΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου