«Σαν Μεγγελάνος σ’ αναζητούσα»

Με την ευχή του Ποσειδώνα,

σαν Μεγγελάνος σ’ αναζητούσα,

σε ιχνηλάτισα στο Πράσινο Ακρωτήρι,

ένα πορφυρό κοχύλι ανακάλυψα,

γηγενούς χέρι είχε σκαλίσει τ’ όνομά σου,

Στην αγκαλιά της Αφροδίτης

Δάκρυα ρίχνει ο ουρανός,

η σελήνη φέγγει τη σιωπή της,

τ’ αστέρια κρύφτηκαν σε άλλους κόσμους

κι εγώ κείτομαι σε μια ακρογιαλιά,

μου κρατάει συντροφιά η θάλασσα,

μου μιλούν τα κύματά της,

για έρωτες παλιούς όσο οι βράχοι,

για γενναίους ναυτικους,

Μητέρα για χάρισμα!

Πρόκειται για ένα χαμογελαστό πλάσμα και το μόνο, που χρειάζεται είναι μπακλαβάδες κι αγάπη. Ως απώτερό της στόχο έχει θέσει τη δημιουργία πανικού και χάους και τα καταφέρνει με μεγάλη ευκολία, αν και η ίδια υποστηρίζει πως προσπαθεί να σώσει τον κόσμο.

Στις εκβολές του Γάγγη

Στην θάλασσα σ’ αναζητώ σαν άπληστος κουρσάρος,

απ’ τις Αντίλλες τις μικρές, στον κόλπο της Βεγγάλης,

την πλεύση μου φεγγοβολά του Γιβραλτάρ ο φάρος,

την λεία σώζω στην καρδιά της νέας Αγχιάλης.

Χιουμοριστικές μαντινάδες.

Χιουμοριστικές μαντινάδες, που σκοπό έχουν να σας κάνουν να γελάσετε! Θα συνεχίζω να προσθέτω!

***

Σε όλη την υφήλιο την πιο τρελή καζούρα,

μου ‘κανε ο κουμπάρος μου, φορώντας μου κουλούρα.

***

Ο μύστης της ζωής.

Οι τιτάνες και οι δαίμονες με αφορίσανε,

ξωτικά και νάνοι γρήγορα αποχωρήσανε,

σα να ήταν κυκεώνας η ματιά του Κύκλωπα,

μου κατακερμάτισε τα λόγια, τα ανείπωτα,

στο φως της σελήνης με το μάτι αψιμάχησα,

με την ήττα μου με πίκρα εντελώς συμμάχησα,

στο νησί της Κίρκης-φαντασίας εξορίστηκα,

σαν ηφαίστειο που φτύνει λάβα, εξοργίστηκα.

Πέπλο γρίφου

Η θάλασσα κυμάτιζε αγέρωχα και πρίμα,

είμαι ο πειρατής που έχει σύμμαχο τη ρίμα,

περιηγούμαι για τη νήσο της οφθαλμαπάτης,

μα θα μου φέρει γούρι ο μεθυστικός αχάτης.

Το Έρεβος γεννάει φως.

Το σούρουπο σαν πλησιάζει, η μέρα πεθαίνει,

το σκότος μοναρχεί, ο ήλιος πια δεν ανασαίνει,

σε ορφνό υπόγειο ανηλεώς βυθίζομαι,

τα ματόκλαδά μου κλείνουν κι όλος συσκοτίζομαι.

Ένας χάκερ στο υπουργείο.

Ένας κατεργάρης χάκερ μπήκε μες στο σύστημα,

παραπαίει το υπουργικό μας οικοσύστημα,

οι υπαλληλίσκοι είναι πια λευκά φαντάσματα,

σαν χαμένοι ήρωες σε ξεχασμένα άσματα.

Χαράζει άνοιξη

Το παρακάτω ποίημα συμμετείχε στο 1ο πανελλήνιο ποιητικό διαγωνισμό UNESCO Κεφαλληνίας 2012 κι απέσπασε τον Γ' έπαινο.

Στη ζούγκλα της τεράστιας διαφθοράς κι απάτης,

όλα γινόντουσαν στυγνά για τους καρπούς της κάλπης,

σαν τα κουνέλια θέλανε πολλά χρυσά καρότα,

ψηφίζανε τους λύκους που μας άλλαζαν τα φώτα,

οι αλεπούδες κλέβανε φορώντας τα κουστούμια,

ενώ στην πράξη σκάβανε τ’ αυριανά λαγούμια.

Μικροδιηγήματα!

Πριν λίγο καιρό έγινε ένας διαγωνισμός, που βασίστηκε στα σύγχρονα κοινωνικά δίκτυα, όπως  το twitter, όπου κάθε σχόλιο μπορεί να έχει μέχρι το πολύ 140 χαρακτήρες. Το ζητούμενο ήταν αν μπορεί η λογοτεχνία να λειτουργήσει σε τόσο συμπυκνωμένη μορφή, οπότε ζητήθήκανε μικροδιηγήματα μέχρι 140 χαρακτήρες. Σας παραθέτω αυτό, που έστειλα εγώ και δημοσιεύτηκε με ολόκληρη τη συλλογή:

Κέρδισε το τζόκερ. Τα ‘χασε όλα στο πόκερ. Πριν αυτοκτονήσει, άφησε
ένα μήνυμα: -Ελπίζω σε μια καλύτερη ζωή! Έπειτα, μετεμψυχώθηκε σε
τσόχα.

Αν θέλετε να κατεβάσετε δωρεάν όλη την συλλογή με τα υπόλοιπα μικροδιηγήματα, ο ιστότοπος είναι ο παρακάτω:
www.openbook.gr

Αργότερα, θα παραθέσω και άλλα μικροδιηγήματα, των οποίων η αφορμή για την έμπνευσή τους ήταν αυτός ο διαγωνισμός!

Παραθέτω κι άλλα μικροδιηγήματα, τα οποία είναι εμπνευσμένα από το διαγωνισμό:

Μαντινάδες

Δεν έχω πολύ καιρό που γράφω μαντινάδες.  Υπόσχομαι κι άλλες στο μέλλον...

Σα δούνε μία κοπελιά,

να κάνει την τσαχπίνα,

ειν’ τα κοπέλια αδαή

και δάκνουν λαμαρίνα!

"Παίζω πόκερ με τις μοίρες"

Με αυτό το ποίημα προσπαθώ να αποδεσμευτώ από την μοιρολατρική μου αντίληψη, αλλά η μοίρα μπορεί να συμβολίζει πολλά πράγματα. Το ίδιο ισχύει και για τον κήπο της Εδέμ. Επιπλέον, βλέπω την αντιμετώπιση της ζωής σα μια παρτίδα πόκερ, όπου σε αντίθεση με το σκάκι, δεν κυριαρχεί η λογική και τα όπλα του αντιπάλου δεν είναι φανερά.

Η μοίρα μου κι εγώ παλέψαμε για πόσα χρόνια,
με πανουργία πολεμά σαν μία υποχθόνια.
Τον έσχατο καιρό την βρίσκω μοναχά στον ύπνο,
κοιμήθηκε σοφά από τον Μορφέα δίχως οίκτο.

Και οι υπολογιστές έχουν ψυχή!

Ο Γιωργάκης συνδέει μια μνήμη usb απευθείας με τον εκτυπωτή για να εκτυπώσει ένα ποίημα, αλλά πριν προλάβει να το πραγματοποιήσει, ο υπολογιστής σβήνει μυστηριωδώς κι αναπάντεχα, οπότε ο Γιώργος τρέχει να το αναφέρει στον πατέρα του.

Όμως, οι υπολογιστές δεν είναι άψυχα όντα, όπως πιστεύουν πολλοί, αφού ο άνθρωπος τους κατασκεύασε κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσιν και γι’ αυτό το λόγο κάθε εξάρτημα έχει ζωή και μιλά όπως κι εμείς! Εντάξει, ίσως, όχι κατ’ εικόνα, αλλά θέλω να πω πως οι υπολογιστές είναι έμψυχα όντα! Αυτή τη στιγμή, μάλιστα, που γράφω αυτό το κείμενο, ο εκτυπωτής ρωτάει την μνήμη usb:

-«Τι έγινε; Πήρες χαμπάρι;».

-«Δεν ξέρω ακριβώς. Εκείνη τη στιγμή είχα κάτι νταραβέρια με το σκληρό δίσκο, αλλά δεν πρόλαβα να τα ολοκληρώσω».

-«Τι είδους νταραβέρια;».

Εξέλιξη

Έχω κολλήσει σε κινούμενη, βαλτώδη άμμο,

μ’ ελκύουν τα εντόσθια της Γαίας προς τα χάμω,

θέλω να προχωρήσω, κάτι μέσα με ρουφάει,

μία σκληρή αλήθεια πικραμένο με κρατάει.